Girlscenter, Clinic en een trip naar Nagarkot

Vrijdag ben ik met Moïra naar het Girls Center geweest. Dat was weer geweldig! Ik had de lading hangertjes, touwtjes en sluitingen die ik over had van het armbandjes maken voor hen meegebracht. Ze vonden het fantastisch! Iedereen ging direct druk aan de slag ermee. Ondertussen vermaakte ik mij met twee kleine babykatjes die rond het Center zwerfden (en daar ook eten krijgen). Een van de meisjes was niet zozeer geïnteresseerd in de armbandjes, dat was Rita, een lief meisje met een geestelijke handicap. Ze maakte alleen een paar geluidjes, kon verder niet praten, maar was ontzettend aanhankelijk. Ze wilde steeds geknuffeld en gedragen worden en naar de 'miauw miauw' toe. Ze heeft zo ongeveer de hele dag aan ons vastgekleefd. Zo lief! Op een gegeven moment zag ik dat één van de andere meisjes een hele stapel kettingen had gemaakt. De bedoeling was natuurlijk niet dat er één iemand met een heleboel kettinkjes ervan doorging (daarbij krijg je ook nog dat ze gekregen spulletjes vaak doorverkopen). Toen ik verhaal ging halen bleek de vork echter anders in de steel te zitten dan ik dacht! Ze zei dat ze die maakte voor de meisjes die op dat moment op school zaten. En ja hoor, toen deze terug kwamen ging ze ze allemaal uitdelen. Hartverwarmend! We hebben nog Bollywood films gekeken. Mijn foto's vonden ze ook reuze interessant. Ze dachten dat Mark een bekende acteur was haha... Daarna zijn Moïra en ik kleurpotloden en henna gaan kopen voor hen. Dus toen hebben we een tijd gekleurd en maakten bij elkaar hennatattoos. Ze zijn zo blij met de aandacht en afleiding die ze van ons krijgen, dat doet ze goed. Kunnen ze even vergeten dat ze het niet makkelijk hebben en gewoon weer even kind zijn. Wat ons opvalt is dat er vanuit het personeel in de centra nauwelijks initiatief komt om activiteiten te doen. Die taken worden allemaal bij ons gelegd (wat ik verder niet erg vindt maar hoe gaat dat als we er niet zijn?) en het meeste andere personeel lijkt gedurende de dag niet veel uit te voeren. We hebben gevraagd hoe dat komt, dan wordt er gezegd dat het een cultureel ding is en Nepalezen over het algemeen niet bijster creatief zijn. Maar dan denk ik, het hele jaar door komen vrijwilligers die allerlei spellen en activiteiten met die kinderen ondernemen. Inmiddels moeten ze daardoor toch wel wat inspiratie hebben opgedaan? Ik begrijp het niet helemaal. Terwijl het juist zó belangrijk is dat de kinderen afgeleid worden.

Gisteren zijn we naar de Clinic geweest. Ik had boekjes voor hen meegenomen en we hebben gekleurd. Met het jongetje dat neergestoken was heb ik nog wat aan 'cultural exchange' gedaan. Hij leerde mij Nepalees, ik hem Nederlands. Hij sprak super goed Engels dus we konden goed met elkaar communiceren. Hij heeft door de steekwonden in zijn ruggenmerg het Brown Sequel Syndrome opgelopen (Google maar eens). Vreselijk, ik hoop dat hij er ooit nog van zal genezen.

De allerkleinste uit de centra worden altijd een beetje gepest door de anderen. Zo ook in de Clinic, waar het allerkleinste maar ook het schattigste jongetje (4 jaar) met een gezichtsverlamming en klompvoetjes het telkens moest ontgelden. Nadat er gegeten was en hij helemaal onder de rijst met melk zat, besloten Moïra en ik hem eens goed te wassen. Hij gierde het uit van plezier, vond het zo fijn. Daarna kreeg hij schone kleertjes en was hij weer fris en fruitig!

Op zondag en maandag zijn we altijd vrij. Vanochtend zijn we vertrokken naar Nagarkot, een dorpje hoog in de Himalaya met een prachtig uitzicht op vele bergen. De busrit was er een die ik niet snel zal vergeten. Nagarkot ligt op maar 32 km van Kathmandu, maar toch hebben we er meer dan 3 uur over gedaan. Dat kwam door de vreselijke kronkelende wegen richting de gebergtes en het feit dat de bus zowat uit elkaar viel van ellende. Maar goed, we zijn inmiddels wel wat gewend in Nepal! Terwijl we door de brandende zon hevig schuddend naar boven reden, zette de buschauffeur nog even keihard 'Last Christmas' op. Geweldig! Nu zit ik op onze kamer nog behoorlijk te wennen aan het hoogteverschil (dizzy). Hopelijk gaat dat snel over.

Helaas kan ik niet zo veel foto's posten omdat deze website daarin niet echt meewerkt. Ook wil CPCS niet dat we foto's op internet plaatsen waarop de kinderen herkenbaar in beeld zijn, omwille van het respecteren van hun privacy. Ik heb deze wel in mijn privébezit (dat mag wel) dus als je benieuwd bent kun je ze eens komen bekijken wanneer ik weer thuis ben! :)

Als je me wilt bellen of sms'en kan dat overigens op het volgende nummer: 09779808052309. Liever whatsapp vanwege de kosten!

Heel erg bedankt voor jullie lieve reacties allemaal, trouwens! Die vind ik steeds heel leuk om te lezen. :)

Tot snel!

Liefs, Mirthe