De laatste periode in Kathmandu

Zo! Dat is alweer een tijdje geleden, tijd voor een update.

Vorige week is een kindje in de jongensopvang opgehaald door zijn familie. Ik heb het helaas niet meegekregen, maar degenen die het wel zagen zeiden dat hij er erg emotioneel ondee was. Hij heeft waarschijnlijk vrienden voor het leven gemaakt en zal ook wel blij zijn om weer naar huis te kunnen. Al is dat natuurlijk niet voor hem in te vullen. Dit was het kindje waarover ik eerder vertelde, hij was erg agressief en bazig naar de anderen, ik hoorde dat hij dat van thuis uit had meegekregen... Hopelijk wordt deze manier van opvoeden wel aangepast en is hierover gesproken met de ouders. Maar of dat zo is weet ik niet, je kunt er alleen op hopen. Een paar dagen voor hij werd opgehaald kregen de kinderen de opdracht van de psychologe om hun 'thuis' te tekenen. Zijn thuis was dat van zijn ouders, hij had duidelijk plezier in het tekenen ervan en besteedde er veel tijd en aandacht aan. Dat is denk ik wel een goed teken. Veel andere kinderen tekenden bij deze opdracht het CPCS logo of gebouw na. Dat vond ik heel mooi en triest tegelijk. Erg confronterend.

Afgelopen zaterdag heeft de rest van de groep vrijwilligers de laatste dag gewerkt. Op deze dag vond ook de Vlaamse kermis plaats, waar ik het eerder over heb gehad. De kinderen vond het leuk, al die onbekende spellen. Vooral het spijkerpoepen vonden ze hilarisch! Het bleek alleen toch lastig om enige structuur aan te brengen, dat zit gewoon niet in de kinderen en het personeel en de communicatie met hen is ook moeilijk. 'Groepjes van 5' werd bijvoorbeeld opgevat als '5 groepjes', waardoor er veel te grote groepen ontstonden. Uiteindelijk verliep het chaotisch, maar de kinderen hadden plezier en dat is wat telt! De punten werden opgeteld en de winnende groepjes kregen leuke prijsjes. Ook hebben we de kinderen vanwege het afscheid fotocollages cadeau gedaan met daarop een woord van dank. Daar waren ze ook erg blij mee.

Een paar van de oudere, schoolgaande jongens zijn erg muzikaal aangelegd. Ze kunnen echt geweldig zingen en dansen! Als afscheid kregen we daarom een privé concert cadeau, fantastisch! Gepassioneerd zongen ze uit volle borst mee. Lege jerrycans, liniaals en houten kisten dienden als muziekinstrumenten. Dat was echt zo'n gaaf en onvergetelijk moment!

Hoewel ook mijn officiële tijd als vrijwilliger erop zat, besloot ik om toch nog een paar dagen met de kinderen door te brengen. Dat vind ik veel leuker dan nog 20 tempels te gaan bezoeken. Maar natuurlijk wil ik wel nog het een en ander kunnen zien en een beetje uitrusten.

Dus een beetje van beide deze week.

Gisteren is het Dashain festival begonnen. Nepal telt ongelofelijk veel religieuze feestdagen en festivals. De ene dag wordt de God van metaal (?) aanbeden, de andere dag is het 3 weken geleden dat de nieuwe Hare Krishna is geboren. Je kunt het zo gek niet verzinnen, iedere dag wordt er wel iets gevierd. Dashain is daarvan het belangrijkste festival en duurt maar liefst 15 dagen. Verschillende religies en stromingen vereren verschillende Goden tijdens deze dagen, maar bij allen staat centraal dat het goede het kwaade overwint. De kinderen hebben vrij, de lucht vult zich met vliegertjes en veel mensen gaan hun familie bezoeken buiten Kathmandu. Veel winkels en overheidsinstanties zijn gesloten.

Gelukkig is dat niet het geval in het gedeelte waar ik me nu bevind, Thamel. Dat is het bruisende en toeristische centrum van de stad. Ik verblijf sinds maandag in een hotel met warme douche, een fris bedje en alles in de buurt wat ik nodig heb. Dat is wel even genieten!

Dinsdag heb ik in een klein tattooshopje een blijvende herinnering aan de kinderen laten tatoeëren. Op de traditionele manier, met bamboe, erg pijnlijk. Maar zoals een nieuwsgierige Nepalese hippie, die tijdens de sessie geruststellende deuntjes op een didgeridoo speelde, meerdere malen uitriep: 'No pain, no gain! What the fuck!'. Op mijn enkel prijkt nu een klein jongetje met een vliegertje. Een heel mooie herinnering waar ik erg blij mee ben!

Vandaag heb ik het Royal Palace Museum bezocht. Erg indrukwekkend en bijzonder, vooral als je je een beetje hebt verdiept in de geschiedenis van de Nepalese monarchie. Deze kwam bruut aan zijn einde in 2001, nadat alle leden van het koningshuis doodgeschoten werden in het paleis. Tot op de dag van vandaag is er nog steeds geen duidelijkheid over de dader of zijn motief... Heel mysterieus allemaal en daarom extra bijzonder om door het paleis te lopen.

Morgen ga ik afscheid nemen in de meisjesopvang. Zondag nog een vrij dagje en maandag afscheid nemen van de jongens. En natuurlijk mijn koffer inpakken, want dinsdagochtend vertrek ik alweer naar huis. Wat is de tijd omgevlogen, wat heb ik veel gezien en geleerd en wat heb ik de kinderen ontzettend en voor altijd in mijn hart gesloten! Het afscheid zal dan ook niet makkelijk worden.

Ik kijk er ook wel heel erg naar uit om weer naar huis te komen. Het was een mooie tijd, maar ik ben ontzettend dankbaar dat ik in Nederland geboren ben en woon. Ik kan ook niet wachten om mijn lievelingen weer in mijn armen te sluiten, ik mis hen enorm! Maar mijn Nepalese lievelingen zal ik nooit vergeten.

Liefs, Mirthe.