De eerste dagen in de opvangcentra
Door: Mirthe
Blijf op de hoogte en volg Mirthe
04 September 2014 | Nepal, Kathmandu
Gisteren heb ik voor het eerst het boys center van CPCS bezocht. Eerst hadden we een ontmoeting en vergadering met Inge, de Belgische vrouw die zich al 22 jaar inzet voor straatkinderen in Nepal. Met haar bespraken we hoe de organisatie te werk gaat. Kinderen komen vrijwillig naar het centrum, waar hen onderdak, voedsel en activiteiten wordt aangeboden. Ze komen dan terecht in het 'rehab' center. Dat is de fase waarin ze nog altijd zelf mogen gaan wanneer ze dat willen. De organisatie gaat ondertussen op zoek naar de ouders van het kind, dat doen ze bijvoorbeeld door een oproep en foto's van het kind te plaatsen in lokale kranten. Vaak zijn de kinderen weggelopen omdat ze thuis niet goed behandeld werden of gewoonweg verdwaald. Heel treurig. De organisatie zal ten eerste alles op alles zetten om het kind bij zijn ouders of andere familie terug te brengen. Mocht dat niet lukken, dan krijgen ze een programma aangeboden waarin onderwijs centraal staat. De kinderen die nog in het rehabilitatie traject zetten gaan dus nog niet naar school. Met deze kinderen hebben we tot nu toe de dagen doorgebracht. Gisteren hebben we nog even de kinderen van het boys center ontmoet en een paar uurtjes met ze gespeeld. Eerst gingen we kleuren. Ze vonden het super leuk om te doen en zeiden steeds 'Miss! Miss! This colour here?', wijzend naar de plek die ze wilden inkleuren. Wij antwoordden dan met 'okay' of 'tsitsa', hetzelfde in het Nepalees. Dan gingen ze aan de slag, en ik zei dan 'wow, beautiful!', waarna ze trots lachten. Het zijn zo'n lieverds, heel snel aanhankelijk en vertrouwd met ons. Je kunt wel zien aan hoe ze onderling met elkaar omgaan dat het straatkinderen zijn, ze vechten veel en heftig! Soms slaan ze gewoon met vuisten in elkaars gezicht. Ze zijn ook ontzettend inventief en creatief, ze bedenken allerlei slimme oplossingen voor dingen waar ze tegenaan lopen. In de middag zijn we naar de Clinic + shelter geweest. Daar worden de zieke kindjes opgevangen. Er was één zo'n enorm schattig jongetje, die ons steeds aanwees waar we moesten gaan zitten en dan de grootste lol had. Zo lief. Een ander jongetje liep met een looprekje. Later hoorden we dat hij was neergestoken op straat... Hij is misschien nog geen 8 jaar oud. Dat moet vreselijk traumatisch zijn voor zo'n jong kind. Na de rondleiding in de Clinic zijn we naar het appartement gelopen. We leggen heel wat kilometers af hier, lopen uren op een dag. Dat komt vooral omdat we nog niet goed weten hoe we de bus moeten nemen, ook dat is, zoals alle verkeer in Nepal, vreselijk chaotisch. Er zijn geen busstoppen, als je een bus ziet moet je gewoon je hand uitsteken als je op de stoep (maakt niet uit waar) loopt. Dan stopt de bus en komt er een mannetje uit die keihard schreeuwt in welke richting de bus gaat. En dan maar hopen dat je de goeie hebt. Ze houden er wat aparte gewoontes op na. Nepalezen rochelen en tuffen op straat, totaal ongegeneerd. Dat is gewoon normaal hier. We zien ook veel mannen hand in hand of met armen om elkaar heen geslagen, dat is gewoon iets vriendschappelijks. Vrouwen doen dat weer niet. Als ze iets goed of oké vinden schudden ze heel driftig hun hoofd (zoals ze ook dansen in die Bollywood films).Terwijl wij daar normaal 'nee' mee bedoelen. Dat is nog even wennen. Vandaag hebben we in de ochtend weer een meeting gehad met Inge. We hebben besproken hoe het geld dat we hebben opgehaald (in totaal met ons zessen €2650) gaan besteden. Ze zei dat de kinderen dringend behoefte hebben aan winterkleding. Winters zijn ook in Nepal heel koud. De kinderen lopen nu vaak in gescheurde en totaal versleten en vieze kleding rond, dus dat hebben ze zeker nodig. Verder konden ze speelgoed (ze hebben letterlijk niks!) en medische spullen voor The Clinic gebruiken. In de loop van de weken zullen we zien hoe het geld precies verdeeld gaat wilden, en zullen we daar ook een specificatie van ontvangen. Toen de meeting voorbij was werden we opgesplitst. Twee meiden gingen naar het girls center, twee naar de Clinic en twee bleven in het boys center. Ik bleef vandaag in het boys center. Ik had speelgoed, boeken en ballonnen meegenomen. Eerst haalde ik het speelgoed tevoorschijn, kleine figuurtjes van Toy Story en Transformer autootjes. Ze vonden het geweldig en hebben zich er uren mee vermaakt! In de middag hebben we ballonnen opgeblazen, ook dat was een groot succes. Al was het wel huilen geblazen als er een kapot sprong. Ook hebben we nog boekjes gelezen. Sommige jongetjes spreken echt verrassend goed Engels. Met anderen hebben we het geoefend aan de hand van plaatjes. Met een jongen las ik een strip van Winnie the Pooh, en bij ieder plaatje oefenden we de Engelse benaming voor de dieren. Echt super leuk om te doen! Hij was zo leergierig en braaf. Morgen gaan we naar het girls center, ik ben heel benieuwd! :-)
Liefs, Mirthe
Liefs, Mirthe
-
04 September 2014 - 20:21
Marga Verbroekken:
Hallo Mirthe,
Wat een leuke verslagen schrijf je. Henk en ik lezen het met spanning.
Het is net of je erbij gent als je het leest.
Zo krijg je een goede voorstelling hoe de mensen daar leven en hoe jij daar je tijd doorbrengt. Knap hoor.
Heel veel succes daar en veel plezier.
Groetjes,
Marga en Henk. -
05 September 2014 - 08:53
Kitty Driessen:
hoi Mirthe, wat een mooi, warm, maar ook droevig verhaal. Zo fijn dat er mensen zoals jij zijn.
groetjes en pas goed op jezelf
Kitty Driessen van kleinebeetjeshelpen -
05 September 2014 - 13:41
Adriaan:
Lieve Mirthe, wat fijn om te lezen dat je goed bent aangekomen en al helemaal bent opgegaan in het werk ter plekke. Dat lijkt je op het lijf geschreven. Er klinkt veel warmte door in je verhaal. Dat kunnen die kids daar goed gebruiken. Dus ik ben blij dat je daarvan zoveel hebt. Veel liefs, Adriaan -
05 September 2014 - 22:27
Stephanie:
Lieve Mirthe,
Hoewel ik in eerste instantie dacht dat ik hier niet veel zou kijken geniet ik toch met volle teugen van je verhalen, en kijk ik toch net iets vaker op mijn mail of er al een nieuw berichtje van jou is :). Wat doe je daar veel nieuwe indrukken op, en wat mooi dat je daar een lichtpuntje in het leven van deze kinderen kan zijn. Ik had je de baan echt super gegund, maar jij komt er wel. Wees vooral je mooie zelf de komende tijd en geniet ervan!
Veel liefs, Stephanie
PS: een hele dikke knuffel van Floris! -
06 September 2014 - 15:37
Jos Moonen:
Mirthe. Succes in je werk daar verder. Klinkt behoorlijk moeilijk maar wel giga dankbaar! Jos -
06 September 2014 - 19:00
Jacqueline:
Lieve Mirthe,
We hebben met veel belangstelling je eerste verslagen gelezen. Nog geen week in Nepal en al zo veel meegemaakt! Heel dapper dat je je redt in de voor ons toch primitieve omstandigheden. Hou vol, je doet goed en dankbaar werk!
Liefs, Jacqueline -
11 September 2014 - 14:32
Margot:
Prachtig verslag Mirthe, heel fijn om te weten hoe het daar is en wat je allemaal mee maakt. Lijkt mij een geweldige ervarin.
Liefs
Margot
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
