Acclimatiseren in Kathmandu

Waar moet ik beginnen.... Ik heb de laatste dagen zo ongelofelijk veel indrukken opgedaan. Nou ja, laten we maar bij het begin beginnen... Zoals sommigen al hebben gezien hadden we onze vlucht van Istanbul naar Kathmandu gemist. De eerste vlucht van Brussel naar Istanbul had namelijk enorme vertraging (Joost mag weten waarom, maar we hebben wel 1, 5 uur in het vliegtuig gewacht voor het vertrok) en tussen de twee vluchten zat maar een uur speling. En het eerstvolgende vliegtuig richting Kathmandu vertrok pas 24 uur daarna, dat werd dus wachten... Maar wel in stijl! We werden naar een heel fancy hotel gebracht dat normaal minimaal €200 per nacht koste. Helaas zonder bagage, maar gelukkig was er zo ongeveer alles aanwezig wat je nodig had. Daar hebben we dan ook optimaal van geprofiteerd! Toen we aan het wachten waren op meer info over ons hotel op het vliegveld van Istanbul raakten we nog aan de praat met een journaliste uit Kathmandu. Zij gaf ons nog wat tips en vertelde over de cultuur. Op dinsdag hadden we nog tijd om wat te doen, maar ik was zo moe dat ik niet veel meer heb gedaan. We zaten ook minstens een uur van het centrum verwijderd. Op woensdagochtend om 6:15 uur lokale tijd (3 uur en 45 minuten later dan in Nederland) landden we -na al een glimp van de Himalaya te hebben opgevangen tijdens de vlucht- eindelijk op Nepalese bodem. Helaas was er binnen de organisatie een misverstand ontstaan en was er niemand om ons op te halen. Daar hebben we dan ook nog 2 uur op moeten wachten... Ondertussen heb ik een simkaart gekocht voor omgerekend zo'n €5, waarop wat belminuten en internettegoed staat. Dat is wel prettig! Zo kunnen we in ieder geval goedkoop met elkaar communiceren en kan ik wat contact houden met het thuisfront. Toen ik wat geld wilde opnemen kreeg ik mijn eerste cultuurshock... Op een muurtje, tussen een paar Nepalezen in, zat gewoon een wilde aap te chillen! En geen kleintje, nee, hij was zeker wel een halve meter lang. Hij zat daar gewoon rustig wat te eten alsof het de normaalste zaak van de wereld was... Toen werden we opgehaald door een social worker van CPCS en vertrokken we per taxi naar ons appartement. Het was een behoorlijke bumpy ride, aan infraSTRUCTUUR en verkeersregels doen de Nepalezen niet. Aan toeteren naar alles en iedereen doen ze wél. Allemaal. Dus stel je al dat kabaal eens voor! Wat me ook meteen heel erg opviel waren de vele geuren, en geen prettige, vooral van asfalt. Ik moet er nog echt aan wennen. Zoals aan alles eigenlijk. Het appartement viel me in eerste instantie erg tegen. Het is gewoon allemaal wat viezig. Maar hier is dan ook een totaal andere standaard in hygiëne. Ook is er een douche met een klein pisstraaltje en uiteraard alleen ijskoud water... Brr! Toen we net aan waren gekomen kreeg ik echt even een mental breakdown. Ik vond het gewoon zo moeilijk allemaal, dat letterlijk ALLES anders hier is. Daarbij was ik natuurlijk vreselijk moe, had in t vliegtuig maar even geslapen. Ook had ik op maandag gehoord dat ik helaas niet de baan had gekregen waar ik zo op gehoopt had... En ik kon dat niet delen met Mark, of mijn ouders... Dat vond ik heel moeilijk. Dus ik heb even een goed potje gejankt en daarna een paar uur geslapen. Toen voelde ik me gelukkig iets beter! Met twee andere meiden (de andere drie waren naar een van de opvangcentra gegaan) ben ik toen richting Thamel (centrum) gelopen. Daar zou je normaal een half uurtje over doen, maar we kwamen onderweg zoveel dingen tegen dat we daar veel langer over deden. Het was blijkbaar een feestdag, de geboortedag van een hindoeïstische God. We kwamen bij een tempeltje waar hindoeïsten aan het dansen en zingen waren. Ze nodigden ons uit om erbij te komen! Dat was fantastisch, met elkaar praten ging niet, maar de muziek verbond ons met elkaar. Dat was wel even een geluksmomentje! We kregen zelfs een gekleurd streepje op ons voorhoofd. Wat een lieve, super vriendelijke mensen! Dat zijn bijna alle mensen hier trouwens. Iedereen is ontzettend behulpzaam, er is niemand die je iets aan probeert te smeren omdat je een 'rijke' toerist bent. Ze staren soms wel een beetje, maar dat is alles. Verder kwamen we nog langs een heel armoedig marktje waar ook weer overal afval lag en veel zwerfhonden liepen. Je ziet hier overal zwerdhonden, die zijn zo apathisch als de pest. Ze liggen de hele dag te slapen op straat. Ze zien er gelukkig niet echt ondervoed uit maar wel verwaarloosd. Ook hebben we al wat koeien op de weg zien lopen, tussen de racende en toeterende auto's door, maar dat doet ze niets! Ze lopen gewoon rustig verder en als ze er zin in hebben doen ze een slaapje langs de kant van de weg. Ik vind het allemaal lastig om te verwerken wat ik zie, hoor, proef en voel, en ook om me aan te passen aan alles. Ik leef toch heel graag in mijn eigen tempo, op mijn eigen manier met structuur. Dat is hier gewoon onmogelijk. Dat is moeilijk, maar ik begin er al iets meer aan te wennen. Misschien is het goed om een tijdje uit dat schema te stappen en de wereld op deze manier te ervaren. Maar het kost veel energie. Toen we terugkwamen uit Thamel waren de andere meiden al bezig met het avondmaal. Daar waren we wel aan toe, ik had die hele dag op 1 broodje geleefd. Helaas was de stroom uitgevallen, zoals wel vaker (heel vaak, urenlang) gebeurd. Ook kwam er geen water meer uit de kranen (vandaag kwamen we erachter dat we blijkbaar een pomp moeten aanzetten zodra er elektriciteit is om water te krijgen). Maar we hebben genoten van een sfeervol dinertje bij zaklamplicht in de keuken. Daarna hebben we nog een tijdje zitten kletsen. Vandaag was mijn eerste dag bij de organisatie, in een jongensopvang. Daar zal ik morgen meer over vertellen! :)

Liefs, Mirthe